Doorgangshuis

De voormalige vroedvrouwenschool in Heerlen is  een broedplaats van tragische, gelukzalige, trieste, eenzame, maar altijd levensverrijkende verhalen. Het is een plaats waar individuele histories werden geboren. Tegenwoordig is Parc Imstenrade een woongemeenschap voor  senioren,  waarvan een enkeling zelfs het levenslicht op dezelfde plek heeft gezien. 

Het is waarschijnlijk daarom dat de Maastrichtse regisseur Dönci Banki de locatie heeft uitgezocht om met de examenkandidaten van de acteursopleiding bij Arcus een hoogwaardig kunstje te flikken. De dramastudenten van de afdeling Kunst, Theater en Media werden door Banki ingevoerd in bewegingstheater als verteltrant en konden daarmee donderdag 23 maart jongstleden hun proeve van bekwaamheid als acteur afleggen. 

Onder leiding van de regisseur die als gastdocent wekenlang met de examenkandidaten uit het 3e jaar  met lijf en geest heeft gestoeid,  hebben zij al lerende de kneepjes van het vak onder de knie gekregen. Het verhaal van het werk is simpel, en belicht een van de bovengenoemde verhaalaspecten: de tragiek rond de doodgeborenen. 

Geen lichte kost dus. De tien acteurs slagen er echter in om subtiel en zonder overdreven pathos de bezoekers aan de hand te nemen en hen  mee te voeren  in die geschiedenis,  als ware het een driedimensionaal schilderij.

De bezoeker moest zich opmaken voor een kleine tocht door het historische gebouw. In gangen, langs trappenhuizen, op een buitenplaats en in de kapel kreeg het publiek een wonderlijk en vertederend schouwspel aangeboden dat nergens ranzig of moraliserend werd. Liefdevol in beweging en aankleding, soms ondersteund door prachtige klanken, flarden tekst  en een enkel lied werd het lot van menig doodgeboren mensenkind als een sprookje beschreven. 

Aan Banki is het natuurlijk te danken dat de jonge acteurs hun beheersing nergens verloren, maar bovenal is het een pluim voor elke individuele speler dat er met zorg en concentratie zo’n beladen thema gepresenteerd kan worden alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Men zou haast vergeten dat het hier om een eindexamenwerk gaat van mensen die de echte ernst van het leven nog voor zich hebben.

Alleen dat laatste al maakt het interessant om het stuk met de ietwat oubollige titel Doorgangshuis – maar dat is dan ook de enige negatief kritische opmerking – ooit een keer te hernemen en te plaatsen in een festival.  Want het zou jammer zijn als deze prachtige inspanning alleen maar kon  worden gevolgd  door een select publiek van trotse ouders, vrienden, familieleden en docenten onder  de ogen van strenge examinatoren.

Mat Verberkt

Fotografie: Boudewijn Lemmens