Katatoon

Ik interesseer me als fysiek theatermaker voor de relatie van creativiteit en waanzin. Zo staat in mijn voorstelling katatonie centraal. Ik ben geboeid door de ongewone bewegingen en houdingen van de patiënten van deze ziekte, als directe uitdrukking van hun geestelijke toestand. Het lichaam liegt niet. Alle emoties worden omgezet in lichaamstaal. Geen facade. Angsten, verlangens, woede, liefde, verdriet liggen aan de oppervlakte. En hierbij kun je je wel afvragen in hoeverre nog de vrije wil een rol speelt. 

Ik wil in mijn voorstelling een ode brengen aan een onbekende patiënt uit het verleden, en  hem uit de vergetelheid te halen door hem met mijn stuk weer op te roepen. 
Als voorbereiding bezocht ik musea voor psychiatrie, bekeek oude foto’s en films, en ontleende veel hieraan, met name specifieke voor de patiënten kenmerkende houdingen en bewegingen. Muziek gecomponeerd door een patiënt een zeker Adolf Wölfi, is verder ook een belangrijke bron van inspiratie voor me geweest.

De performance speelt zich af in een kelder van het Theater aan het  
Vrijthof. Met de kelder als locatie wordt uitgedrukt dat katatonie zich in het verborgene afspeelt. In mijn voorstellingen laat ik graag een lichtje schijnen op dat wat zich aan het oog onttrekt.